نبودتان

فصل ها بهانه اند...
چله ی تابستان هم که باشد..
سرمای نبود تان
تا مغز استخوانم را می سوزاند

ماها

ماها

ماها توسفررفتی ومن ماندم وآهی
نه بلبل عشق مانده ونه گل وگیاهی

آهسته بروتاصدفِ اشک بریزم
بردامنِ وگیسویِ توتادیر پگاهی

فریادِ منِ سوخته دل راتوشنیدی
تابردلِ دیوانه یِ من شود گواهی

ای ماه منیرم چه به سرآمده ای تو!
کی رویِ دل افروز پریشان بنمایی؟

چشمم به رهت دوخته ام ای مه نازم
برگرددگرباره شوم مستِ نگاهی
              نوریان(ایلیا)

 ۴شهریور۱۴۰۱